Ενότητα 16
Ενότητα 16η Το θλιβερό τέλος ενός τυράννου
|
Διονύσιος ὁ δεύτερος τήν ἀρχήν εἶχεν |
Ο Διονύσιος ο δεύτερος είχε την εξουσία του |
|
μάλα εὖ περιπεφραγμένην. |
πολύ καλά προστατευμένη. |
|
Ναῦς μέν ἐκέκτητο οὐκ ἐλάττους τῶν τετρακοσίων, |
Είχε στην κατοχή του περισσότερα από τετρακόσια (πολεμικά) πλοία, |
|
δύναμιν δέ πεζῶν ἐς δέκα μυριάδας, |
δύναμη πεζών μέχρι εκατό χιλιάδες |
|
ἱππεῖς δέ ἐννεακισχιλίους. |
και εννέα χιλιάδες ιππείς. |
|
Ἡ πόλις δέ τῶν Συρακοσίων |
Η πόλη των Συρακούσιων |
|
ἐκεκόσμητο μεγίστοις λιμέσιν, |
είχε στολιστεί με πολύ μεγάλα λιμάνια |
|
καί ὑψηλότατον τεῖχος περιεβέβλητο αὐτῇ. |
και είχε κτιστεί γύρω της πολύ ψηλό τείχος. |
|
Εἶχε δέ καί παμπόλλους συμμάχους. |
Είχε επίσης, και πάρα πολλούς συμμάχους. |
|
Καί ἐπιθαρρῶν ὁ Διονύσιος τούτοις ᾤετο |
Και έχοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτά ο Διονύσιος πίστευε |
|
κεκτῆσθαι τήν ἀρχήν δεδεμένην ἀδάμαντι. |
ότι η εξουσία του ήταν πολύ σταθερή. |
|
Ἀλλ’ οὗτός γε εἶδε καί τούς υἱούς ἀποσφαγέντας βιαίως |
Αλλά αυτός, βέβαια, είδε και τους γιους του να σφαγιάζονται βίαια |
|
καί τάς θυγατέρας ἀναιρεθείσας. |
και τις κόρες του να εκτελούνται. |
|
Οὐδείς δέ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ ἔτυχεν τῆς νομιζομένης ταφῆς· |
Κανείς από τους δικούς του δεν τάφηκε όπως έπρεπε· |
|
οἱ μέν γάρ κατεκαύθησαν ζῶντες, |
γιατί άλλοι κάηκαν ζωντανοί |
|
οἱ δέ κατατμηθέντες ἐξερρίφησαν ἐς τήν θάλατταν. |
και άλλους αφού τους κομμάτιασαν, τους πέταξαν στη θάλασσα. |
|
Αὐτός δέ διάγων ἐν πενίᾳ |
Αλλά και ο ίδιος ζώντας μέσα στη φτώχεια |
|
κατέστρεψε τόν βίον γηραιός. |
τελείωσε τη ζωή του σε βαθιά γεράματα. |
|
Καί ἦν οὐ τό τυχόν δεῖγμα τοῖς ἀνθρώποις |
Και ήταν σπουδαίο παράδειγμα στους ανθρώπους |
|
ἐς σωφροσύνην καί κόσμον τρόπου |
για την επιδίωξη της σωφροσύνης και της καλής συμπεριφοράς |
|
ἡ μεταβολή τοῦ Διονυσίου ἐς οὕτω ταπεινά. |
η τόσο ταπεινωτική κατάληξη του Διονυσίου. |
Παράλληλα κείμενα
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Πλούταρχος περιγράφει τον ξεπεσμό του Διονυσίου του Νεοτέρου, τυράννου των Συρακουσών, και σχολιάζει τη μεταστροφή της τύχης του.
|
Κείμενο
Τοῦ δὲ Διονυσίου καταπλεύσαντος εἰς Κόρινθον, οὐδεὶς ἦν Ἑλλήνων ὃς οὐχὶ θεάσασθαι καὶ προσειπεῖν ἐπόθησεν αὐτόν, ἀλλ' οἵ τε χαίροντες ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς διὰ μῖσος ἄσμενοι συνῆλθον, οἷον ἐρριμμένον ὑπὸ τῆς τύχης πατήσοντες, οἵ τε πρὸς τὴν μεταβολὴν τρεπόμενοι καὶ συμπαθοῦντες ἐθεῶντο πολλὴν ἐν ἀσθενέσι τοῖς ἀνθρωπίνοις καὶ προδήλοις τὴν τῶν ἀδήλων αἰτιῶν καὶ θείων δύναμιν. Οὐδὲν γὰρ οὔτε φύσεως ὁ τότε καιρὸς οὔτε τέχνης ὅσον ἐκεῖνο τύχης ἔργον ἐπεδείξατο, τὸν Σικελίας ὀλίγον ἔμπροσθεν τύραννον ἐν Κορίνθῳ διατρίβοντα περὶ τὸ ὀψοπώλιον, ἢ καθήμενον ἐν μυροπωλίῳ, πίνοντα κεκραμένον ἀπὸ τῶν καπηλείων [...]
Πλούταρχος, Τιμολέων 14.1-3
|
Μετάφραση
Όταν ο Διονύσιος αποβιβάστηκε στην Κόρινθο, όλοι οι Έλληνες λαχταρούσαν να τον δουν και να μιλήσουν μαζί του, άλλοι που χαίρονταν από μίσος για τις συμφορές του, συγκεντρώθηκαν ευχαριστημένοι, σαν για να τον ποδοπατήσουν ριγμένο κάτω από την τύχη, κι άλλοι που άλλαξαν γνώμη για την αλλαγή της τύχης και έδειχνα συμπάθεια, έβλεπαν τη μεγάλη δύναμη που ασκούν στα ασθενή και ορατά ανθρώπινα πράγματα οι αθέατες και θείες αιτίες. Γιατί η τότε εποχή κανένα έργο ούτε της φύσης ούτε της τέχνης δεν είχε να επιδείξει αξιοπερίεργο όσο το έργο εκείνο της τύχης, τον λίγο πιο πριν άρχοντα της Σικελίας να περνά τον καιρό του στην Κόρινθο στην ψαραγορά ή να κάθεται στο μυροπωλείο και να πίνει κρασί ανάμικτο με νερό στα οινοπωλεία.
|
